Centraal Sulawesi; Pendolo, Tentena, Bada Vallei

Centraal Sulawesi 2-7 augustus 2014

Pendolo, Tentena, Bada-vallei

Pendolo
Na een lange auto-rit van zo’n 10 uur vanuit Tana Toraja kwamen we aan het einde van de middag aan in Pendolo. Hier zouden we 1 nachtje verblijven om van daaruit de volgende morgen met de boot over het Poso-meer naar Tentena te varen. Helaas moesten we nu afscheid nemen van Nur, onze chauffeur van de afgelopen week. De gids voor de komende dagen, Deddie, stond ons al op te wachten. We verbleven in Mulia Poso. Het had een prachtige locatie, direct aan het Poso-meer. Helaas was het erg vervallen en niet goed bijgehouden. In onze ogen echte een gemiste kans. We waren de enige toeristen die er die nacht zouden verblijven. Er werd een heerlijk diner voor ons gekookt. Verder was er echter niets te beleven en we zochten dan ook al snel ons bed op. De volgende ochtend vertrokken we al op tijd met de boot. Het was helaas gaan regenen, maar eenmaal onderweg werd het gelukkig weer droog. Hierdoor konden we toch twee dorpjes bezoeken die aan het Poso-meer liggen. Deddie leidde ons hier rond. In het eerste dorpje bezochten we ook een schoolgebouw. Het was zondag en er waren helaas geen kinderen. We schrokken ontzettend van de staat van het gebouw. Alles leek wel kapot en daarnaast was het ook erg vuil. Het andere dorpje dat we bezochten heette Dulumai. Het viel erg op dat er in dit dorpje weinig vuiligheid en rommel te vinden was. Dit in tegenstelling tot de meeste plaatsen in Indonesie waar veel afval gewoon op straat, in de berm of in de natuur wordt gedumpt. Echt een doorn in ons oog (en niet alleen in dat van ons). In dit dorp waren echter regels voor de dorpsbewoners opgesteld die goed werden nageleefd. Na het bezoek aan de dorpjes moesten we nog een eindje varen. De zon was intussen gaan schijnen en het was heerlijk toeven op het voordek van het bootje.

Tentena
Uiteindelijk kwamen we vroeg in de middag aan bij de plek waar we twee nachten zouden verblijven; Tando Bone. Een klein ‘resort’ van 8 bungalows direct aan het water van het Poso-meer en behorend bij het stadje Tentena. De eigenaresse is een Nederlandse vrouw, Annelies, die zo’n kleine 15 jaar geleden dit ‘ resort’ heeft opgestart. Ze woont er met haar Indonesische man en twee kinderen. We hebben die middag heerlijk uitgerust en genoten van onze veranda direct aan het heldere water van het Poso meer en het strandje dicht bij de bungalow. De volgende ochtend hebben we eerst de markt van Tentena bezocht. Om vanuit Tando Bone in Tentena te komen was nog een heel avontuur. Eerst moesten we een kleine 10 minuutjes varen met een houten kano naar een plek waar de gids, Deddie, met een chauffeur ons zouden oppikken. Maar ook toen waren we er nog niet. Het was nog zo’n 40 minuten rijden over een niet verharde weg langs het meer (alweer een hoop gehobbel), maar een mooie route. Met Deddie hebben we over de markt gelopen. En helaas werden ook hier weer dieren geslacht en vleermuizen gegrild en verkocht. Gelukkig was het er niet zo bloederig en grootschalig zoals we op de markt in Tomohon hadden gezien. Op de markt liepen we nog tegen een ontzettend mooie cobe (vijzel) aan. Hier was Johannes al lange tijd naar op zoek….. en nu had hij hem dus gevonden……. Dat zal de komende tijd nog een heel gesleep worden want hij weegt bijna 5 kilo, maar een mooi souvenir en alvast de eerste aankoop voor onze nieuwe keuken die er aan staat te komen ☺. Op de markt hebben we nog even Lagu Lagu Maluku (Molukse muziek) gescoord…. Deze muziek is ook hier erg bekend en wordt veel gedraaid. Na het bezoek aan de markt gingen we op weg naar de Saluope waterval. Het water van deze waterval stort zich van tientallen meters hoogte via gladde en ronde rotsen naar beneden en verzamelt zich op verschillende plekken in poeltjes voordat het naar een volgend plateau stroomt. Deddie de gids gaf aan dat je deze waterval goed op je slippers kon bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Er liepen keurige trapjes naast de waterval omhoog zodat je de waterval ook van bovenaf kon bekijken. Echter de trapjes hielden op een gegeven moment op, maar wij wilden graag nog verder kijken. Er was een provisorisch pad (lees boomstronken en stenen) waarlangs je omhoog kon klimmen. Na onze klimtocht in Pullisan, waren we echter geoefende klimmers op slippers…… Een extra moeilijkheid waren nu echter de natte en drassige stukken grond, maar eigenwijs als we zijn lieten we ons hier niet door afschrikken. We moesten en zouden de waterval ook vanaf een hoger punt zien. En ja, ook nu was de afdaling toch weer het lastigste. Maar ook dit volbrachten we uiteindelijk toch weer zonder noemenswaardige verwondingen. Na het bezoek aan de waterval gingen we lunchen in Tentena. In een kleine warung met uitzicht op het water. Het uitzicht was het hoogtepunt van deze ‘ lunch’….. De rest van de middag hadden we ‘ vrijaf’. We hebben bij onze bungalow heerlijk gezwommen in het heldere Poso-meer. Doordat het nu heel helder was, had je een mooi uitzicht over het meer met op de achtergrond de hoge bergen die we de volgende dag zouden gaan oversteken.

Bada Vallei
De volgende ochtend namen we al op tijd afscheid van Tando Bone. Een nieuw avontuur stond ons te wachten. We gingen op weg naar de Bada-vallei met een terreinwagen. Een tocht van zo’n 5 uur. Na eerst weer de boot en de hobbelige weg te hebben genomen, gingen we nadat we Tentena hadden gepasseerd op weg naar de bergen. Deze zouden we moeten oversteken om in de Bada-vallei te komen. Helaas was het erg mistig. Het werd ons al snel duidelijk waarom we met een terreinwagen deze rit moesten maken. Er is pas sinds een aantal jaren een weg gemaakt door de bergen om de Bada vallei te bereiken. Vroeger deed je er meerdere dagen over om hier te komen. Ze zijn echter nog bezig om deze weg te verharden. Dat konden we onderweg ook zien. Het grootste deel is echter nog onverhard. Ach, we waren dit gehobbel en gebobbel zo onderhand wel gewend. Na zo’n 5 uur kwamen we dan uiteindelijk aan in Bomba. In dit dorpje, dat midden in de vallei ligt, zouden we die nacht in een eenvoudige home-stay overnachten. Nou is eenvoudig helemaal niet erg en we waren het ondertussen ook al gewend dat we niet overal stromend water hadden en het moesten doen met een mandi-bak met water. Geen probleem. Maar zo iets vies hadden we nog niet eerder gezien….. Gelukkig was er een winkel naast de home-stay waar we snel zelf een bakje kochten waar we ons mee konden mandi-en. Grootste probleem opgelost. We waren naar de Bada-vallei (enclave van het Lore Lindu National Park) gekomen om de verschillende megalieten te zien die er al 2000-3000 jaar liggen. Het zijn abstracte beelden (bijzonder voor die tijd) en ze doen qua vorm nog het meest denken aan de beelden op Paaseiland. Er hangt een mysterie rondom deze beelden, omdat niemand weet waar ze vandaan komen. Men denkt dat zo’n 2500 jaar geleden bewoners van dit gebied deze beelden gemaakt hebben en dat om een of andere reden de bevolking weg is gegaan uit dit gebied. Veel later is er weer een nieuwe bevolkingsgroep (de huidige bewoners) op deze plek gaan wonen, echter niet de bevolking die deze beelden gemaakt heeft. Dit verklaart men uit het feit dat niemand van de huidige bevolking de kunst van het maken van deze beelden verstaat. Daarnaast gaat de huidige bevolking erg laks om met de beelden. Ze zien er de belangrijke historische waarde onvoldoende van in. Later op de middag hadden we onze eerste wandeling met Deddie. Hij is erg bekend in de Bada-vallei en hij zou ervoor zorgen dat we tijdens onze trip naar de vallei zoveel mogelijk van de megalieten te zien zouden krijgen (op 2 of 3 na van de 15 is dat ook gelukt!). Die dag stonden er twee gepland. We gingen iets later op de middag, omdat het overdag vaak erg heet in de vallei is, terwijl het in de nacht lekker afkoelt. We hadden geluk dat het de dagen dat wij er waren niet zo heet was als soms wel het geval is. En daar gingen we dan op pad. Heel bijzonder om de beelden te zien. Je verwacht ze niet op de plekken waar je ze tegenkomt. Raar om te bedenken dat deze beelden al zo oud zijn en er zo’n mysterie omheen hangt. Naast de wandeling naar de twee megalieten zijn we ook nog de rivier gekruist over de hanging-bridge. Een spannende ervaring….. Een wiebelende brug over de rivier, gemaakt van hout. Echter niet alle planken van de brug waren nog in tact, , zodat je goed moest uitkijken dat je niet je voet in een gat zette. Toen we eenmaal de rivier overgestoken waren, gingen we het dorpje Kolori bekijken. We zagen echter dat de lucht in de verte steeds donkerder werd en dat er regen op komst was. We waren net niet op tijd terug…. De volgende ochtend vertrokken we al vroeg met onze terreinwagen. Die zouden we die ochtend nog hard nodig hebben om op zoveel mogelijk plaatsen te komen waar we de verschillende megalieten zouden zien. Op sommige plekken moesten we wat langer lopen om bij de megalieten te komen, maar dit was totaal geen straf. Wat genoten we ook hier weer van de prachtige natuur. De hele vallei omgeven door hoge bergen en dan samen door schitterende sawa’s lopen, met op de achtergrond uitsluitend de geluiden uit de natuur. Net of je in een levend schilderij was terecht gekomen. Onbeschrijflijk, wat bestaan er toch mooie plekjes op de wereld. Het lopen over de sawa-dijkjes zou voor ons geen probleem moeten zijn, na al die klim-avonturen die we tot nu toe al beleefd hadden….. Dachten we….. Na verschillende bijna-val momenten hoorde Janneke achter zich op een gegeven moment een hoop kabaal en geroep. Daar lag Johannes met zijn hoofd naar beneden in een greppel. Deddie en Janneke snelden geschrokken naar hem t